تنها

در این دنیا که حتی ابر نمی‌گرید به حال ما
‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌همه از من گریزانند، تو هم بگذر از این تنها

شکنجه

عذاب‌آورترین شکنجه،
نم نم کشتنم بود
که تو کردی...
شاید نمی‌دانستی، شاید هم جز این بلد نبودی

روزگار خوبی نیست

دوستی با هر که کردم خصم مادرزاد شد
‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌آشیان هر جــا گزیدم لانه صیــاد شد
آن رفیـــقی را که با خـــون جگر پروردمش
‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌وقت مردن بر سر دار آمد و جلاد شد

خوش باور

در آن دیار که مردانش عصا از کور می‌دزدند
‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ من از خوش باوری آنجا محبت آرزو کردم

پ.ن: پایم را شکستی که تضمین آزادیت شود؟
رها شدی جانم...

your privacy

I'm in your privacy,
please dont heart me, I'm originally yourself...
please...

هان

نمی‌بینی هان، که چندم چون است و چونم چین
و آنم این؟!
برو زین بیغوله بازار...

آبادیم ویران شده، ترسانم از باز ساختنش